Jan en Aafke fietsend door Canada
Bainsville, 1 augustus 2008Ziezo, dat was Ontario! Vanaf 3 juli hebben we door de provincie Ontario gefietst: 2.564 km! Dezelfde afstand van Moskou naar Scheveningen.En u heeft het in de verslagen kunnen lezen: niet de gemakkelijkste. Al zouden de laatste twee dagen de geleden pijn en angsten bijna uitwissen. Prachtige rustige wegen met stijgingspercentages zoals de Zuid-Veluwe Klimtoer. Het landschap van de Bruce Peninsula (na de veerboot) tot bij Henno Lensvelt lijkt sterk op dat van Zuid-Limburg. We kwamen rond het middaguur bij deze vroegere buurjongen van Jan aan en werden zeer gastvrij door Henno, Henriëtte en de kinderen ontvangen. Uiteraard hebben we de mooie boerderij met de nieuwe stal bekeken. 's Avonds hebben we tot heel laat in de tuin rond het houtvuur gezeten; oude (en nieuwe) koeien uit slot halen. De volgende dag zouden we om 12:00 uur vertrekken, maar de lucht stond naar onweer. Gelukkig liep dat goed af: zowel ten noorden als ten zuiden van ons trokken de regenbuien, maar wij kregen onderweg geen druppel. En dat bleef zo. Mensen vroegen ons steeds of wij geen regen hadden gehad. Nee! Elke dag hebben wij in de zon gereden. En wat voor fietsers belangrijk is - u weet het inmiddels - wij hadden de wind in de rug! Door berichten van fietsers en (oud-) Nederlanders hoorden we dat het wegennet naar de Niagara watervallen zeer druk is en een groot deel de Highway verboden is voor fietsers. Bovendien is het gebied één grote toeristische kermis en daar hebben wij een hartgrondige hekel aan. Is het ons dan de stress wel waard om daar heen te fetsen? Nee dus! We hebben prachtige watervallen gezien zonder drommen toeristen, die vechten voor het mooiste plekje om met oma, opa of tante Miep op de foto te gaan. We gaan er niet naar toe! Toen moesten we wel een route nemen die niet voorbereid was. Met de kaart van Ontario stippelden we de route uit. Vanaf Henno over weg 109, die bij Orangeville overgaat in Highway 9. Plotseling verschijnt in de buurt van Newmarket het adres van een andere geëmigreerde Nederlander in het beeld van de GPS. Het is het adres van Willem Veerbeek, broer van Roel die in Ede woont en een heel goede vriend van ons is. Zullen we bij hem langs gaan? Nadat we eerst - op zondag - bij een kapper onze lange haren hebben laten knippen, belden we onaangekondigd aan. En we hadden bijzonder veel geluk: Willem zelf was verhuisd, maar zijn schoonmoeder woonde op het adres dat we van hem hadden en hij was met zijn vrouw en de tweeling juist op bezoek. Na een uurtje gezellig kletsen zijn we weer verder gegaan. Die dag werd - mede door flinke klimmen en de lengte - behoorlijk zwaar. We kwamen laat op de camping, waar het eerder die dag had gehoosd. Het tenten-veld was doorweekt, maar de eigenaresse kwam met een oplossing: de stacaravan voor de verhuur was pas verhuurd in het komende weekend. Daar konden we wel in. We hebben daarin ook maar van een rustdag genoten! Daarna vervolgden we onze weg via Highway 7A naar Peterborough. Maar dat zat ons niet glad: op Highway 115 (waar 7A op aansluit) mag je niet fietsen. Gelukkig was er een geasfalteerde landweg, die uiteindelijk langs het vliegveld in Peterborough uitkomt. Daar kregen we te maken met een opgebroken weg. Dus Aafke weer kilometers in de spanning, maar alles liep goed af. Al snel werd het landschap (en de weg) vlakker. Met de wind in de rug betekende dat dat we snel opschoten naar de grens met de provincie Québec. Daar rijden we morgen na een paar kilometer binnen en dan steken we al vlug de St. Lawrence River over om niet in de verkeersdrukte van Montreal te komen. Op onze trouwdag hadden we een motel helemaal voor onszelf, een kamer met twee bedden, die we voor slechts $ 20 mochten huren omdat de dag ervoor een priester tegen de eigenaar had gezegd dat hij een goede daad moest verrichten. Ons feestelijke diner bestond uit macaroni in kaassaus met champignons. Waarbij we de pijpjes macaroni een extra knauw moesten geven omdat de gasfles tijdens het koken leeg raakte. Zoiets verzin je toch niet! Groet van Aafke en Jan |