Jan en Aafke fietsend door Canada
Preeceville, 23 juni 2008Zo heb je een beregoeie dag en de volgende dag is het zwaar balen. Vanuit Turtleford dachten we twee dagen nodig te hebben om in Prince Albert te kunnen zijn. We startten daar wat later omdat de winkels pas om 9:00 uur open gingen. En door de grote afstand tussen de plaatsen moeten we altijd voor voldoende eten en drinken zorgen. Gokken dat er onderweg wel iets is, is niet verstandig. Daarna wees de routeplanner ons de weg in de richting van Edam (!!) Dat leek ons een goed idee. Maar voor Edam moesten we linksaf. Die weg was de eerste 9 km nog geasfalteerd, maar daarna werd het echt een dikke laag grind. Het kon niet uitblijven (waar Aafke altijd zo bang voor is): plotseling schoot het voorwiel weg in de gravel en daar lagen we gestrekt op de grond. Aafke had geen verwondingen (alleen de schrik in de benen - en dat is niet goed voor een fietser), Jan had een flinke schaafplek op zijn knie en elleboog. Aangezien er geen einde aan de gravel kwam, moesten we noodgedwongen de reeds afgelegde 20 km weer terug naar Turtleford. Al met al dus 40 km voor nop gereden!! Daarna reden we tot Glaslyn. We hadden geen zin om door te rijden naar Shell Lake, wat oorspronkelijk de bedoeling was. Maar ja! De weg (pad) naar de camping in het Little Loon Regional Park was 2 km gravel. Aafke weigerde aanvankelijk halsstarrig om die op de fiets af te leggen. Maar gelukkig was de ondergrond heel hard en lag er weinig grind op.Deze camping (en ook de volgende in Shell Lake Memorial Park) wordt gecombineerd met een golfbaan. Ze liggen zeer mooi en zijn erg rustig. In het landschap verdwijnen de jaknikkers en komen de graansilo's als herkenningspunten van de plaatsen, zoals de kerktorens in Nederland. Op 19 en 20 juni zijn we met Margriet en Astrid (twee nichtjes van Aafke) op pad geweest. We hebben het Prince Albert National Park en het prachtige provinciale park Narrow Hills bezocht. Op weg hiernaartoe een jong beertje gezien en vanuit de auto gefografeerd. Ook in het Prince Albert National Park zagen we een (volwassen) beer tussen de bomen. Het weer was wisselvallig, maar tijdens de wandelingen was het droog. Sandy (de man van Margriet) bracht de tandem naar een fietsenzaak. De spaak konden ze niet vervangen, maar de derailleur spoort weer met de ketting. De hele dag hebben bezoekers en personeel de Koga bewonderd. Sandy, Margriet en Astrid, bedankt voor een paar fijne dagen! De volgende dagen was het stralend mooi weer. De eerste dag zat de wind in de goede hoek, het was behoorlijk vlak en de vier benen waren goed na twee rustdagen (goed voor 140 km). We maakten al plannen, wanneer we bij de grens met Manitoba zouden zijn. De 22ste werd dat genadeloos afgestraft: wind tegen en vanaf Bjorkdale kwamen we in een Zuidlimburgs heuvelland terecht. In afwijking van de geplande route gingen we naar de camping in het Provinciale Park Greenwater Lake. Vandaag zijn we over Kelvington naar Preeceville gereden en zijn we weer op de geplande route aangekomen. Nog niet eerder hebben we op één dag zoveel herten gezien: acht! Ook veel koeien. Toen we een foto wilde maken van de kudde (zeker 200 koeien) gingen ze allemaal op de loop. Zelfs dwars door een doorwaadbare plaats in een kreek. Het is ons al vaker opgevallen; dieren gaan op de vlucht voor onze fiets. We hebben nu 2500 km afgelegd en kunnen morgen de grens met Manitoba halen. We rijden vanaf Turtleford in korte broek en wielershirt, omdat het vanaf 's ochtends vroeg tot de avond mooi en warm weer is. Vandaar dat we de campings weer opzoeken. Aafke is blij achter de brede rug van Jan te zitten want dan hoeft ze niet die (soms 40 km) lange rechte weg te zien. Groetjes van Aafke en Jan |