Jan en Aafke fietsend door Canada
Fort Frances, 5 juli 2008Vandaag hebben we Fort Frances bereikt. Ondanks de lichte heuvels was het een zware rit. Al enige dagen waait de wind uit het zuiden en dat is hoofdzakelijk de richting die wij moeten rijden. Fort Frances ligt op de grens van de USA. We zijn vanaf Prince Albert dus weer aardig in zuidelijker streken aangeland. En het is de laatste tijd ook behoorlijk warm; zo rond de 30° en 's avonds ook nog 25°. We zijn door het prachtige Whiteshell Provincial Park gereden en vanaf Kenora over de Hwy 71. Rustig maar zeer heuvelachtig. Het gebied heet daar Lake of the Woods. Nou, het is alles water. Het merendeel van de auto's heeft een flinke motorboot achter zich aan. We vinden de campings relatief duur voor een tent zonder electriciteit in vergelijking tot de plaatsen voor een camper, maar dat is nu eenmaal niet anders. En zijn nu ook duidelijk meer gezinnen op de campings; de schoolvakanties zijn begonnen.Vandaag hebben we voor een motel gekozen. Dat is vooral om alle electrische apparatuur weer op te laden. En wat blijkt: de speciale tussenstekker voor Noord-Amerika hebben we - per ongeluk - achtergelaten op de camping van Rushing River. Gelukkig is Fort Frances een grotere plaats met een Wal Mart. Daar hebben we een losse stekker gekocht en die aan het verlengsnoer gemonteerd. Op dezelfde camping van Rushing River begaf onze benzine-vergasser van Coleman het. Dus geen koffie of warm eten. Gelukkig was op een kilometer afstand een winkeltje waar ze ook hotdogs en pizza's verkochten. Op het terras hebben we de pizza verorberd. De volgende dag deden we onze dagelijkse boodschappen (brood, sinaasappelsap, chocomelk en een nootje) in een goed toegeruste winkel in Sioux Narrows. En zowaar: daar konden we het laatste (!) eenpits gasstel kopen van Coleman en een paar flessen. Elke dag improviseren, we vinden steeds weer een oplossing! We kunnen alleen nog niet vinden waar het irritante geluid van de tandem vandaan komt. Het is de vering niet, de ketting niet, de verbindingsketting niet. Het zou het scharnierpunt van de achtervering of een zadel kunnen zijn, maar daar valt weinig aan te doen. Zo maken we elke dag wel iets bijzonders mee: de belangstelling voor de fiets wordt voor ons al gewoon. We ontmoetten in Sioux Narrows een fietster, Jossy uit Winnipeg, die de route van Vancouver naar Halifax in een aantal jaren volbrengt. Vorig jaar had ze met een fietser uit Twello een stuk samen gereden. En ook minder leuke gebeurtenissen: op de camping van Rushing River waren we getuige van een jonge vrouw, die zo hysterisch te keer ging dat ze door drie politie-agenten van de camping werd verwijderd. Bijna elke dag zien we wel reeën; één keer een moeder met jong en even verder eenzelfde stel dat een rivier over zwom. Maar ook een verkeersslachtoffer dat naast de weg lag en tot op de ribbenkast al was opgevreten door aaseters. That's life. Wij gaan nog steeds goed. De vetlaagjes raken na 3500 km aardig weg, maar de beenspieren doen het werk naar behoren. Groet van Aafke en Jan |