Jan en Aafke fietsend door Canada
Miller Lake, 23 juli 2008Wij zijn nog het antwoord verschuldigd of dat restaurant in Wawa wel zo goed was als voorspeld. Nou, het was zeker goed! De Poolse eigenaar heeft daar een hele mooie en goedlopende zaak. We hebben er heerlijk gegeten; en dat was maar goed ook! In het Lake Superior National Park waar we de volgende 100 km door reden, was helemaal niets te koop. Gelukkig hadden we nog een goed ontbijt gehad en een flinke hoeveelheid koeken ingeslagen, want daar moesten we het mee doen. Alle hoop was gevestigd op het dorp Montreal River Harbour, waar we snel zouden komen als we het park uitreden. Maar van deze plaats hebben we alleen een benzinepomp met - gelukkig - een goedgesorteerde winkel gezien. Daar konden we onze voedsel- en drankvoorraad weer aanvullen, want ook op de campings in de Nationale Parken was niets te koop behalve hout voor het vuurtje en zakken ijs om de meegebrachte drankjes koel te houden. En de route vrat enorm veel energie! Constant ging de weg op en neer, zoals de Capo's langs de Middellandse Zee. Ook door de afstanden tot de campings waren deze dagen veel zwaarder dan in de Rocky Mountains.In Sault Ste. Marie hebben we bij een heuse fietsenzaak de fiets laten nakijken, maar het irritante gepiep is nog steeds niet verdwenen. Jan heeft er nieuwe fietsschoenen gekocht. De zool van één van zijn schoenen was gebroken. Daardoor komt onder op de voet een drukplek die tot blessures kan leiden. Voorbij Sault Ste. Marie wisten we niet wat ons overkwam: 25 km vlakke weg en een brede vluchtstrook (en het verkeer dat over de nieuwe rondweg werd geleid). Een verademing! Ook daarna was het lang niet zo bergachtig als ten noorden van Sault Ste. Marie. Maar ja, dan zit er wel iets anders tegen! En dat is deze keer de wind. Is de meest heersende wind in Canada de westenwind (en die zou lekker in de rug blazen), tot Espanola was het drie dagen oostenwind! Daarbij kwam dat we - ondanks het weekend - ontzettend veel last van het verkeer hadden. De brede vluchtstrook was na die eerste 25 km verdwenen. Wanneer er dan tegenliggers aankomen en het achteropkomende verkeer niet afremt, zit Aafke met bloed, zweet en tranen op de tandem, en Jan stuurt strak op 10 cm langs de rand van het asfalt en de losse grindbak Ook op Highway 6 van Espanola naar het zuiden waren ze over een grote afstand aan de weg bezig. Hier werd het verkeer door een auto van de wegwerkers in convooi begeleid. Dat ging zeer gedisciplineerd. Die dag vertrokken we met vertraging: de achterband was lek. Gelukkig bij de start, zodat we de bepakking er nog niet op hadden geladen. De reserve-binnenband er om gelegd en het minieme gaatje geplakt. Daarna hebben we met onze handpomp de band weer hard opgepomp. Was dat te hard? 's Middags ontdekte Aafke een scheurtje in de buitenband. Of dat rampzalig is, zal de toekomst leren. Vandaag proberen we het met solution te dichten. Regelmatig hebben we last van honden, die de benen van fietsers als een aantrekkelijk hapje zien. De Dazer biedt dan uitkomst; die geeft een hoog geluid dat honden afschrikt. Manitoulin Island is landschappelijk weer totaal anders. Hele stukken lijken op Drenthe met af en toe een bergkam. Na lange tijd hebben we ook weer eens twee reeën gezien, die heel kalm vlak voor ons de weg overstaken. Gisteren hebben we 50 km afgelegd zonder ook maar één trap te hoeven doen. Namelijk op de veerboot van South Baymouth naar Tobermory. Lekker in de zon op het achterdek zagen we de kilometers onder de boot wegvloeien. Daarna hebben we nog 25 km afgelegd tot we bij de camping in Miller Lake aankwamen. Toen kwamen we er ook achter dat we in South Baymouth 5.000 km op de teller hadden staan! Nog 2.500 te gaan; vol nieuwe avonturen. Eerst gaan we over een paar dagen op bezoek bij Henno, een vroegere buurjongen van Jan uit Midwoud, die in de buurt van Toronto een boerderij heeft. De weervoorspelling van The Weather Network is vaak heel somber, maar de afgelopen dagen is het steeds mooi weer na een soms frisse aanloop in de morgen. Groet van Aafke en Jan. |